Sportverslaving

Praktijk ervaringen van Bigorexia

Elke week ziet sportarts Don de Winter wel mensen die lijden aan bigorexia. Dagelijks brengen ze uren door met sport. Ze kunnen niet zonder. Thonny (36) kan geen dag zonder sport. ,,Als ik een keer ziek ben, word ik onrustig en kriegel. Zodra het even kan, ga ik weer op de hometrainer zitten.’’ Ze is klein, tenger en pezig. Haar halflange bruine, krullende haar danst om haar gezicht. Af en toe lichten haar bruine ogen op. Op haar zestiende kreeg ze anorexia. ,,Ik ben diverse keren opgenomen. Eén keer was ik zo in de war, dat ik een poging tot zelfmoord deed. In het ziekenhuis stelde ik mezelf voor de keuze: óf nog een keer suïcide, maar dan goed, óf beginnen met leven.’’ Vanaf dat moment begon Thonny te sporten. En veel ook. In plaats van naar mijn werk ging ik vier keer per week zwemmen.’’ Later kwamen daar hardlopen, fietsen en fitness bij. Ze lijdt volgens sportarts Don de Winter aan bigorexia: sportverslaving. Cijfers van het aantal sportverslaafden in Nederland zijn er niet, maar geregeld ziet hij ze wel op de afdeling sportgeneeskunde van ziekenhuis Antoniushove, onderdeel van Medisch Centrum Haaglanden. ,,Het gaat om mensen die continu de drang hebben om te bewegen, te presteren en competitie te leveren en die niet zonder kunnen. ,,Sportverslaving is niet aan leeftijd of geslacht gebonden.

Meer lezen over sportverslaving