Badminton

Vroeger bestonden er geen specifieke badmintonschoenen. Tegenwoordig is de badmintonschoen een zaalsportschoen waaraan specifieke eisen worden gesteld. De leest van de schoen kan recht, half of geheel gebogen zijn, zodat voor iedere voet een 'aangepaste' schoen gevonden kan worden. Bij een goede schoen is de schokdemping over de hele zool verspreid. Dit realiseert men door de buiten-, tussen- en binnenzool van specifiek materiaal te vervaardigen.
Een goede badmintonschoen moet voldoende stabiliteit bieden, met name rond de hielkap, om zodoende achillespeesblessures te voorkomen; maar ook aan de bovenzijde moet er voldoende stabiliteit gecreëerd kunnen worden. De zool moet antislip-capaciteiten en een soepel 'draaipunt' hebben onder de bal van de voet (i.v.m. de mogelijkheid om snel te wenden) en goed flexibel zijn ter hoogte van de overgang van middenvoet/tenen. De schoen moet goed vocht kunnen opnemen, moet kunnen ventileren en mag niet te zwaar zijn.

• Lobservice
• Korte service
• Clear
• Dropshot
• Dropshot (backhand)
• Dab (afmaken aan het net)
• Lob (forehand)
• Lob (backhand)
• Netdrops (kort spelen aan het net)
• Smash
• Smashreturn
• Drive

Lobservice

Het doel van de lobservice (= aangeefslag) is de shuttle hoog en diep in het achterveld van de tegenstander te slaan, het liefst in een hoek van het serveervlak. Voor een rechtshandige speler geldt dat bij het uitvoeren van de lobservice de linkervoet voor de rechter staat.
Met de rechterarm wordt er van achter het lichaam aangezwaaid met gestrekte arm, langs het rechter been naar voren.
De shuttle wordt ongeveer op kniehoogte, zeker niet boven de heup, geraakt en de uitzwaai van het racket is vervolgens 'diagonaal' naar boven.

Korte service

Het doel van de korte service (fig. 9) is de shuttle laag over het net in het serviceontvangstvak van de tegenstander te slaan, het liefst in een hoek. De voetenstand is dezelfde als bij de lobservice, maar de slagarm is gebogen en de shuttle wordt nu licht geraakt; het lijkt alsof de shuttle over het net 'geduwd'/gepusht wordt.

Clear

Het doel van de clear is de shuttle met een bovenhandse slag hoog en diep in het achterveld te spelen. Voor een rechtshandige speler geldt weer dat de rechtervoet achter de linker staat en dat de slagarm van gebogen achter de rug tot gestrekt boven de rechterschouder, hard doorgezwaaid en daarna kruiselings naar beneden uitgezwaaid wordt.

Dropshot

(forehand) Het doel van de dropshot is de shuttle bovenhands zacht en zo kort mogelijk over het net te spelen. De voeten hebben een zelfde uitgangspositie als bij de clear, maar de doorzwaai is nu rustiger (bij het raakpunt van de shuttle even afremmen).

Dropshot (backhand)

Het doel van de backhand dropshot is de shuttle zacht en zo kort mogelijk over het net te spelen vanuit de 'dropshot-positie'. De rechtervoet staat voor en de linker achter. De rug is grotendeels naar het net gekeerd en de slagarm wordt van gebogen voor het lichaam met de elleboog omhoog tot gestrekt boven de rechterschouder doorgezwaaid.
De shuttle wordt boven de rechterschouder geraakt.

Dab (afmaken aan het net)

Het doel van de dab is de shuttle steil en snel op de grond van de speler aan de andere kant van het net te spelen.
De voetenstand is rechtsvoor en linksachter voor een rechtshandige speler. De slagarm wordt van voor de rechterschouder met een korte polsbeweging naar beneden bewogen. Het racket kan/mag een beetje in de 'matten kloppergreep' gehouden worden. De shuttle wordt zo hoog mogelijk boven de netrand geraakt.

Lob (forehand)

Het doel van de lob is de shuttle onderhands hoog en diep in het achterveld spelen. De voetenstand is weer rechts voor en links achter voor een rechtshandige speler en het racket wordt van achter laag naar voren hoog uitgezwaaid. De shuttle wordt zo hoog en zo dicht mogelijk bij de bovenkant van het net geraakt.

Lob (backhand)

Het doel van de lob (backhand) is hetzelfde als bij de lob met de forehand.
De voetenstand is nu weer rechts voor en links achter. Het racket wordt in de backhandgrip gehouden en de slag wordt wederom naar voren hoog uitgezwaaid.

Netdrops (kort spelen aan het net)

Het doel van het kort spelen aan het net is de shuttle zo dicht mogelijk achter het net laten vallen. De voeten staan weer rechts voor en links achter voor een rechtshandige speler. De shuttle wordt zo hoog mogelijk bij de netrand geraakt met uitgestrekte arm. Op de backhandzijde geldt hetzelfde, zij het dat het racket in de backhandgrip wordt vastgehouden.

Smash

Het doel van de smash is de shuttle zo hard mogelijk bij de speler aan de andere kant van het net op de grond te slaan. De voetenstand is links voor en rechts achter en de slagarm wordt van gebogen achter de rug tot gestrekt boven de rechterschouder hard en diagonaal doorgezwaaid naar beneden. De shuttle wordt v r de rechterschouder geraakt.

Smashreturn

Het doel van de smashreturn is de smash te retourneren, meestal kort en strak over het net. Bij een hoog geslagen smashreturn wordt de shuttle diep achter in het speelveld terug geslagen. De voeten staan nu naast elkaar, de ene voet iets naast de ander. Het racket wordt opzij van het lichaam aangezwaaid en beweegt in de richting van de shuttle.
Het raakpunt is zoveel mogelijk schuin voor het lichaam, ter hoogte van de heup.

Drive

Het doel is de shuttle strak en horizontaal over het net naar de tegenstander te spelen. Dit kan zowel vanuit de forehand- als vanuit de backhand positie en de shuttle wordt ongeveer ter hoogte van de heup geslagen.

Training is een cyclisch gebeuren met als doel het verbeteren van techniek, tactiek en uithoudingsvermogen. Met cyclisch wordt bedoeld, dat alle trainingsvormen regelmatig moeten terugkeren binnen een kort tijdsbestek, minimaal twee tot drie keer per week.
Naast de specifieke badmintontraining dient er aandacht besteed te worden aan de motorische grondeigenschappen en de training van zowel het aërobe als het anaërobe uithoudingsvermogen. Dit kan men afzonderlijk doen, maar men kan het bovengenoemde ook in de specifieke badmintontraining in de sporthal inpassen. Bijvoorbeeld door interval-tempotraining te doen in de vorm van slagentraining met een intensiteit van 70-85% van de maximale hartslagfrequentie gedurende twee tot drie minuten. Dit moet minimaal zes tot tien keer herhaald worden. Tussen de actieve perioden moet men ook steeds een rustperiode houden van ook twee tot drie minuten (vuistregel: werktijd = actieve rusttijd). Dit vergt van de trainer wel enig inzicht in de inspanningsfysiologische principes bij het opstellen van het trainingsprogramma voor zowel de training in als buiten de sporthal. Met continue hartfrequentieregistratie door middel van de 'Sporttester' kan men het inspanningsniveau bewaken en evalueren Gezien het drukke competitieseizoen en het specifieke toernooienseizoen is periodiseren belangrijk.
Men moet weten op welk moment in het seizoen topprestaties geleverd moeten worden. Het 'pieken' impliceert dat men niet op elk moment in het seizoen in topvorm kan zijn. Er zijn momenten dat men alle aandacht besteedt aan het basisuithoudingsvermogen, de techniek en, naarmate het 'piekmoment' nadert, aan het wedstrijdritme.
Vroeger werd er verhoudingsgewijs veel aandacht aan het perfectioneren van de techniek besteed. Tegenwoordig wordt daarnaast veel aandacht besteed aan het uitvoeren van spelpatronen, het ontwikkelen van een grotere explosiviteit en het verkrijgen van een grotere slagkracht.
Gezien de intensiteit en de explosiviteit van het badmintonspel zijn een gedegen warming-up en cooling-down een must, evenals het verrichten van rekkingsoefeningen, ook mede in het kader van blessurepreventie.

Badminton staat bekend als een relatief veilige sport. Dit komt onder andere door het feit dat het geen contactsport is, maar ook doordat er niet meer blessures voorkomen dan bij vergelijkbare (zaal)sporten zoals binnen- en buitentennis en squash

Sportblessures ontstaan als het evenwicht tussen belasting en belastbaarheid is verstoord. Dit kan onder andere veroorzaakt worden door een te hoge trainingsbelasting per tijdseenheid, een verkeerde slag- en looptechniek, door het gebruik van inferieur materiaal (bijv. verkeerde schoenen en/of een verkeerd racket) en door inadequaat eten en drinken (voor, tijdens en na de inspanning). Blessures door contact met een medespeler komen bij badminton niet vaak voor.

Letsels aan het hoofd ontstaan meestal doordat een shuttle in het oog wordt geslagen. Dit letsel is meestal onschuldig, hoewel men bij de minste twijfel specialistische hulp moet inschakelen.

Schouderletsels zijn meestal overbelastingsletsels ter hoogte van de rotatorcuff ten gevolge van een verkeerde techniek van slaan en/of te vaak smashen zonder een adequaat uitgevoerde warming-up. Aan te raden is dan ook om tijdens het inspelen op het speelveld, de eerste tien minuten niet te smashen en niet met maximale kracht tegen de shuttle te slaan.

Aan de elleboog komt overbelasting van de polsstrekkers het meest voor ('tenniselleboog') omdat bij badminton de slagbeweging wordt uitgevoerd vanuit de pols.

Bovengenoemde letsels hebben bij badminton een zeer laag incidentiecijfer.
Pols-, arm- en handblessures komen weinig voor en blijven beperkt tot schaafwonden en kneuzingen ten gevolge van een val.

Rugblessures komen bij badminton ook niet frequent voor. Acute rugblessures kunnen ontstaan na een val, na hyperflexie of hyperextensie van de wervelkolom of tijdens een onverwachte draaiing, terwijl chronische rugblessures meestal het gevolg zijn van tussenwervelschijfproblematiek. Rugblessures kunnen ook ter hoogte van het sacro-iliacale gewricht gelokaliseerd zijn.

Knie- en liesblessures zijn relatief zeldzaam hoewel klachten aan het onderbeen vaker voorkomen (achillespeesklachten, 'zweepslag' en enkeldistorsies en soms shinsplint-klachten bij het spelen op een zeer stroeve vloer).

Blessures aan de voet beperken zich meestal tot het hebben van blaren, ingegroeide teennagels en een overbelasting van de fascia plantaris onder de voet.

De enkeldistorsie is de meest voorkomende blessure bij badminton. Deze blessure ontstaat bij het nemen van netshots, bij achteruitlopen en bij de landing na een sprongslag. Meestal is het ligamentum talofibulare en/of het ligamentum calcaneofibulare aangedaan.
In de acute fase zal er gekoeld moeten worden, zal er een drukverband aangelegd moeten worden en zal het been hoog moeten worden gelegd. Nadat de zwelling nagenoeg verdwenen is, kan de aangedane enkel getapet worden. Vanaf dat moment kan men de enkel weer (functioneel) gaan belasten.

De eerste oefeningen die men moet verrichten nadat de enkel is ingetapet, zijn stabiliteitsoefeningen en oefeningen met als doel het spierstelsel rond de enkel weer te versterken.
Daarnaast zal men ook de propriocepsis weer moeten 'trainen' en deze propriocepsis zal hersteld moeten zijn wil men weer volledig op het badmintonveld alle oefenstof kunnen afwerken. De eerste oefeningen op het badmintonveld moeten oefeningen zijn waarbij men alleen maar voor- en achterwaarts hoeft te lopen en in een zelf te bepalen tempo (bijv. alleen maar drop- en netshots spelen in een van tevoren afgesproken volgorde). Naast de (badmintonspecifieke) looptraining wordt dan ook het gevoel voor racket en shuttle wederom geprikkeld. Indien de pijn (nagenoeg) verdwenen is, er na de inspanning geen zwelling meer optreedt en wanneer men zich weer 'zeker' voelt bij het lopen, kan de intensiteit van de sportspecifieke training worden uitgebreid.